इंग्लंडमधील सुरुवातीच्या दिवसातील हा प्रसंग. मी तेव्हा एका कलीगच्या घरी राहत होतो. घराची शोधाशोध चालू होती. एकदा ऑफिस मध्ये क्लायंटला सांगून लवकर पळालो. विंडसरहून स्टेन्सला जायला taxi पकडली. मर्सिडीजची taxi होती ती! ड्रायव्हर "ब्राऊन स्कीन" वाला होता. एशिअन असावा असा मी अंदाज बांधला. बोलता बोलता कळले कि तो पाकिस्तानी आहे. मुळचा पेशावरचा. २० वर्षांपूर्वी पाकिस्तान सोडून इंग्लंडला आला त्यावेळी तो पंचविशीत होता. रेडीओ वर आपले बॉलीवूडचे म्युझिक च्यानेल ऐकत होता. हिंदी गाणी त्याला आवडत असत. बोलता बोलता स्टेन्स च्या पुलावर गाडी कधी आली तेच कळले नाही! मी उतरलो. ११ पौंड बिल झाले होते, पण माझ्याकडे सुट्टे पैसे न्हवते. १० च्याच नोटा! तो म्हणाला वरचा १ पौंड देऊ नका, मी त्याला १० पौंड दिले. अशाप्रकारे टीप तर राहोच पण बिलाची पूर्ण रक्कमहि त्याने घेतली नाही! त्याच्या डोळ्यात आपला कोणीतरी गाववाला भेटल्याचा भाव होता हे मला अजूनही आठवते!
.....असेच एकदा संध्याकाळी स्टेन्स स्टेशनवरून घरी येताना पाउस पडू लागला. सुरुवातीला भुरूभुरू असणारा पाउस लगेचच वाढला! माझ्याकडे छत्री न्हवती म्हणून मी एक शेडखाली उभा राहिलो. तोच मागून एक श्रीलंकन मुलगा छत्री घेऊन येत होता. हा स्टेन्स स्टेशनवरील "सविताज" नावाच्या दुकानात काम करत असे. तिथे २/३ वेळा गेल्यामुळे तो मला ओळखता होता. त्याचे नाव जयसूर्या किंवा अट्टापट्टु किंवा असेच काहीसे असावे. स्वभावाने गरीब असा हा मुलगा माझ्यासाठी थांबला आणि मला आपल्या छत्रीतून घेऊन जाण्याचा आग्रह करू लागला. नको नको म्हणतच मी त्याच्याबरोबर चालू लागलो. त्याच्या बरोबर गप्पा मारल्या, त्याच्या श्रीलंकेतील घराविषयी चौकशी केली. फारसा संबंध नसतानाही तो मुलगा माझ्या घराजवळील वळणापर्यंत मला सोडायला आला. त्याला धन्यवाद देऊन मी घराकडे वळलो!
Wednesday, 12 May 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)